Ten ranking (subiektywny i na pewno nie wyczerpujący tematu) wziął się z mojego osobistego zadziwienia tym, że tak wiele jest ostatnio w filmach i serialach bardzo dziwnie dobranych par. Nie czepiałabym się zupełnie, gdyby było to zjawisko różnorodności, polegające nie tylko na tym, że brzydki pan wiąże się z ładną panią, ale też te mniej atrakcyjne, starsze, kontrowersyjne estetycznie bohaterki wchodzą w związki z młodszymi i ładniejszymi chłopakami o urodzie modeli. Ale niestety tak nie jest. Na ekranie to działa zwykle tylko w jedną stronę. Jeśli myślicie, że przesadzam, przejrzycie moją listę. Wszystkie tytuły przypomniałam sobie w pięć minut, a jeśli bym pomyślała nad tym dłużej, byłoby ich zapewne z 50, a nie 10.
2 komentarzeKategoria: Seriale
Z początku było bardzo zachęcająco bo przecież to Netflix więc wiadomo, że jest gwarancja przyzwoitego poziomu. Choć tytuł wskazujący na temat, o którym powiedziano już chyba wszystko, może kazać zastanowić się dwa razy, nim damy się wciągnąć w kolejną serię, ochoczo zignorowałam wszelkie ostrzeżenia i niestety szybko tego pożałowałam. Jeśli liczycie na kolejną uniwersalną i poruszającą opowieść o tym jak ona spotyka jego i po początkowych trudnościach wszystko znakomicie się układa to nic z tego. LOVE to bardziej historia z gatunku tych, po których ma się obrzydzenie do całego gatunku ludzkiego, a już do zakochanych w szczególności. Tak irytujących i mało śmiesznych kwestii, tak brzydkiego i mało zdolnego amanta i tak depresyjnych klimatów można ze świecą szukać i to nawet pośród bardzo alternatywnych produkcji. Gdyby miłość częściej wyglądała tak, jak w relacji Gusa i Mickey, gatunek ludzki szybko by wymarł.
Skomentuj
Ta historia totalnie mnie porwała. Wcześniej słyszałam o książce, ale z zasady nie czytam Kinga i tym razem także nie zamierzałam robić wyjątku. Oglądam ekranizacje, ale żeby zaraz czytać. Jakoś źle mi się kojarzy ten autor, z którego cytaty są na okładkach wszystkich anglojęzycznych kryminałów, jakie miałam w ręku w ciągu ostatniej dekady. Na szczęście wszystko się zmieniło gdy zobaczyłam pierwszy odcinek serialu 22.11.63. Zaraz dopadłam książkę i to zmieniło wszystko. Od tygodnia jestem zupełnie wyłączona z życia, stos zaległych spraw i lektur rośnie, a ja tkwię z czytnikiem w fotelu i ślepnę wczytując się w małe literki. Od Dallas ’63 nie można się oderwać. Zapewniam, że ta historia warta jest tych dwudziestu dwóch godzin przeznaczonych na lekturę. Jeszcze bardziej niż sama historia poraża mnie fakt, że to tak dobra literatura, że King pisze tak inteligentnie, wnikliwie i klimatycznie. Jestem bardzo zawiedziona sama sobą, że omijałam jego powieści przez tak dług czas. Jeśli pozostałe są tak samo dobre, to czeka mnie kilka naprawdę pasjonujących czytelniczych lat. Taka niespodzianka i to w okresie, gdy już zaczęłam myśleć, że wszystko co najlepsze dawno wyczytałam.
Skomentuj
Pierwszy sezon wywołał u mnie wiele pozytywnych emocji. Z drugim nie jest już tak dobrze, ale to wciąż bardzo porządnie zrobiony serial, mocno trzymający się komiksowej konwencji, a jednocześnie nadający dobrze znanej opowieści nowego realizmu. Postaci są mniej nadprzyrodzone, złowieszcze czy demoniczne, a bardziej ludzkie, takie, z którymi (przy dużej dozie wyobraźni) można się nawet utożsamić. Niestety, to co było nowe, świeże i zachwycające w pierwszej odsłonie przygód Diabła Stróża z Hell’s Kitchen, w drugiej już nudzi i nuży. Nowe odcinki wymagają od widzów dużo wyrozumiałości dla niezdarnych romantycznych podchodów niewidomego herosa i ciągłego przymykania oczu na kompletny brak logiki w spiskach mrocznych sił, czających się na ludzkość w nowojorskim przedsionku piekła.
Skomentuj
Prawdopodobnie narażę się teraz ogromnej masie fanek Toma Hiddlestona i wielbicielom Nocnego Ciecia, ale ten serial zmęczył mnie jak mało który. Naprawdę starałam się nie uprzedzać, nie zniechęcać tym, że gra tu Tom (choć nie rozumiem jego fenomenu zupełnie, chyba mam coś z oczami, bo nie widzę żadnej magii w tym uśmiechu, który tak działa na widzki), ale każdy kolejny odcinek był dla mnie coraz większą męką. Zwyczajnie miałam wrażenie, że oglądam bardzo słabego Bonda, rozciągniętego na wiele boleśnie nudnych godzin. I nie obchodzi mnie, że wszyscy zaprzeczają, bo od pierwszych sekund widać, że ta produkcja jest częścią kampanii, mającej uczynić z Toma H. kolejne wcielenie Agenta 007. Tak jak najlepszy agent Jej Królewskiej Mości, grany przez niego bohater pełni rolę samotnego wojownika w walce z upersonifikowanym w postaci handlarza bronią całym złem tego świata. Tak jak Bond przechadza się też w dobrze skrojonych garniturach i uwodzi piękne kobiety, które mdleją na sam jego widok. Podobny jest też kompletny brak realizmu, zwłaszcza naiwność zbira, który potrafi człowieka prześwietlić, ale już nagrać czy podsłuchać to już nie, nawet gdy ten łasi się na jego kobietę. Oczywiście podobieństw jest tyle, że mogłabym prowadzić tę wyliczankę w nieskończoność, ale napiszę może jeszcze tylko, że mnie osobiście przeszkadzała najbardziej bombastyczna czołówka i irytujący motyw muzyczny (normalnie brakowało wyjącej w tle Tiny Turner czy Adele).
Skomentuj
Jeśli interesują was problemy pierwszego świata, z jakim codziennie muszą się borykać trzydziestolatkowie z Nowego Jorku, a do tego lubicie inteligentny, acz nieoczywisty humor i nie do końca sympatycznych bohaterów, Master of None może się wam naprawdę spodobać. Główny bohater, Dev, to jedna z tych postaci, którą się bardzo lubi, lub która wywołuje ogromną irytację, czy wręcz nienawiść (ten człowiek to negatyw Raja z Big Banga). Nie inaczej jest z jego przyjaciółmi, z których każdy jest oryginałem o bardzo wyrazistej osobowości. Nie ma zbyt wartkiej akcji, ale za to są pokrętne, ciekawe rozmowy i miejskie klimaty, jak u Louisa C.K.
Skomentuj
Po dłużącym się, nudnawym i męczącym (choć nadal lepszym niż większość innych produkcji) trzecim sezonie, nieco opadł nam entuzjazm. Na szczęście sezon czwarty to powrót Domku z kart z mocą i przytupem. Dostajemy dokładnie to, za co tak kochamy Franka i Claire i dużo, dużo więcej. Wreszcie mamy możliwość poznania bliżej pierwszej damy, jej rodzinnych relacji i najbardziej skrywanych myśli, a także niemal dosłownie wchodzimy do głowy prezydenta, gdy ten ma halucynacje podczas ciężkiej walki o życie. Do tego mamy powrót do makbetowskich korzeni (niektóre sceny, choć bardzo estetyczne, wręcz ociekają przemocą) i mnóstwo kobiecych wątków. To już jest historia ponad polityką, ponad małżeństwem i ponad walką o władzę. W ogóle w czwartym sezonie wszystko jest BEYOND.
2 komentarze
Retro klimaty mają się świetnie w telewizji. Po rewelacyjnych Mad Men czy Zakazanym imperium, dostajemy w tym sezonie Vinyl, opowieść o muzycznej rewolucji w latach 70. Podejrzewam, że fani muzyki z tamtych czasów są wręcz zachwyceni tematyką, a zwłaszcza szczegółowością przedstawianych faktów, ale mnie osobiście Vinyl męczy koszmarnie. Nie bardzo rozumiem dlaczego ta produkcja udaje fabułę, skoro kilkuczęściowy dokument (czym w rzeczywistości to jest) miliony ludzi oglądałyby równie chętnie. Niby jest klimat, na każdym ujęciu widać wielką kasę wpakowaną w odtworzenie realiów tamtych czasów, a jednak na każdym kroku czuć, że czegoś brakuje, a jednocześnie przesyt jest tu przeogromny. I nie ma dla mnie znaczenia, że to dzieło Jaggera, Scorsese czy Wintera, po prostu źle się to ogląda. Nie chodzi też o obcą mi tematykę, bo przecież wciągnęłam się na poważnie w wiele produkcji na zupełnie abstrakcyjne dla mnie tematy (choćby Manhattan). Chodzi o formę.
Komentarz
Chelsea Does to czteroodcinkowa produkcja Netflixu, będąca czymś pomiędzy zabawnym show a poważnym dokumentem. Jej autorką i główną bohaterką jest amerykańska artystka komediowa Chelsea Handler, bywająca także aktorką i pisarką. Zapewniam, że w swej czteroetapowej podróży pokaże wam takie oblicze Ameryki, którego byście nie poznali nawet mieszkając w USA przez lata. Nie jest to oczywiście program dla każdego, gdyż złośliwa, egocentryczna, ironiczna i bezczelnie bezpośrednia Handler naprawdę może irytować i czasem przyćmiewać odbiór treści wypowiadanych przez przepytywane przez nią osoby. Warto jednak przebić się przez ten mur żartów balansujących na granicy poprawności, gdyż zza niego wygląda bardzo interesujące oblicze, zarówno Chelsea, jak i współczesnego zachodniego świata. Ten program tylko udaje lekkie i przyjemne widowisko.
Komentarz
Na pierwszy rzut oka wydawać by się mogło, że oto mamy kolejny słodko-gorzki serial o współczesnych związkach, a raczej o niemocy pozostawania przez ludzi w długich i poważnych relacjach uczuciowych. Po kilku jednak odcinkach dojść można do wniosku, że to bardzo poważne studium psychologiczne karygodnych błędów rodzicielskich, przez które niektóre osoby (dobra, bardzo wiele osób) nie może normalnie funkcjonować jako dorośli już ludzie. Oczywiście jest tu bardzo wiele tzw. problemów pierwszego świata typu jak się trafnie opisać na portalu randkowym, albo jak właściwie przeprowadzić depilację damskich stref intymnych, ale wiele zagadnień tu poruszanych to ważkie problemy dotykające zapewne wszystkich rodzin i singli. Mimo wielu wad to dobry serial i żałuję, że z powodu jednego odcinka (o czym później) nie mogę go już oglądać.
Skomentuj