Kategoria: Filmy

Komedii z Melisą McCarthy widziałam już bardzo wiele i muszę przyznać, że rzadko trafia się wśród jej wystąpień coś oryginalnego. Tym razem za inne od reszty ról możemy uznać to, że ukochana grubaska Hollywood (ewidentnie odchudzona z czego bardzo się cieszę) nie gra postaci dającej się lubić w jakikolwiek sposób. Nawet po finałowej przemianie pozostaje nieprzysiadalną, wulgarną, grubiańską i rubaszną sobą. Jakby jej zależało, żeby ludzie się śmiali wbrew sobie. Szefowa to także chyba pierwszy jej film, w którym tak ładnie podkreślono jej urodę, a dobrze dobranych strojów czy profesjonalnego makijażu nie jest w stanie popsuć nawet niepokojąco wysoko naciągnięty, obowiązkowy w każdej scenie golf. Nie dajcie się tylko nabrać na to, że jest to film familijny, bo w żadnym razie nie jest. Choć występują tu zastępy uroczych harcerek, w dialogach pada tyle bluzgów, że na pewno nikt nie chce by jego dzieciaki to słyszały, a i niejeden dorosły będzie zaskoczony bardzo niskim poziomem tego fizjologicznego dowcipu.

Pomimo udziału Toma Hiddlestona, zachęcona widowiskowym trailerem, poszłam wczoraj do szczecińskiego Pioniera na High-Rise. Nic że się człowiek wykosztował na bilet i to w niewygodnej Kiniarni, w której ludzie się cisną, spoglądają na siebie wrogo i próbują dojrzeć choć skrawki napisów zza wielkich głów (i męskich koków) osób siedzących przed nimi. Tak się nakręciłam, że poszłam i szybko tego pożałowałam. Dodam jeszcze, że o zmarnowany wieczór obwiniam nie tylko zbyt zachęcający i nieoddający prawdy trailer, ale też źle działający Internet, który nie pozwolił mi obejrzeć Tygodnika Kulturalnego wcześniej. Gdybym miała okazję posłuchać osób znających się na rzeczy, nie zrzędziłabym Wam tu teraz o tym, jak kiepsko wypadła ta adaptacja powieści J.G. Ballarda.

Ten film to czysta magia! Dojrzewanie nastoletniej dziewczyny, nie tylko do bycia kobietą, ale i artystką, jest tu pokazane w sposób głęboki, wymowny, ale nigdy wulgarny. Najbardziej spodobało mi się chyba to, jak sprytnego dokonano castingu. Jak pokazać romans niewinnej, młodziutkiej dziewczyny z dwa razy od niej starszym narzeczonym matki tak, by nie było to paskudnie odstręczające, nieestetyczne czy szokujące? To proste! Wystarczy w roli wąsatego uwodziciela obsadzić jednego z najpiękniejszych żyjących aktorów, osobnika o niebanalnym poczuciu humoru i dystansie do siebie, a także, jak się niedawno przekonaliśmy, posiadacza prawdziwe wikińskich ud, Alexandra Skarsgårda.

Cuda wianki się dzieją w tym filmie, a największym cudem jest zdecydowanie magiczny powrót Nicole Kidman (lat 48) do grania panny na wydaniu. Aktorka grała to samo już 20 lat temu w niesamowitym filmie Jane Campion Portret damy, w którym była rewelacyjna. Cóż, zapewne pomyślała, że jak wtedy wyszło, to dlaczego nie teraz. Niestety, rola u Campion była nie tylko wiele lat, ale i wiele zastrzyków z botoksu i wypełniaczy temu. Starzejąca się niegodnie Kidman ze spuchniętym obliczem, to nie jest miły widok (aktorka zniszczyła swoje bezcenne narzędzie pracy). Pamiętacie o tym wybierając się na seans, gdyż film trwa bite dwie godziny (dłuuugie, piaszczyste i nudne), a ona jest na ekranie cały czas. Egzaltowane dyrdymały jakie opowiada nam z offu jej bohaterka też nie pomagają, a jeśli nawet i to zniesiecie, to dobiją was wątki romansowe. Mnie nikt nie ostrzegł, ale może was się jeszcze da uratować przed tym koszmarkiem.

Odkąd zobaczyłam zapowiedź tego filmu, marzyłam by go obejrzeć, jednak nie było mi dane. Był w szczecińskich kinach zaledwie przez moment, ale zniknął nim się zorientowałam. Teraz, gdy udało mi się go zobaczyć, w sumie się nie dziwię szybkiemu zniknięciu, bo ta komedia reprezentuje rodzaj humoru, który trafia chyba do niewielu widzów. Kto by tam chciał patrzeć na żeńską, w dodatku francuską wersję Borata czy Brunona? No oczywiście ja! Choć tytuł jest dość mylący, a bohaterka z początku nieco irytująca, naprawdę warto poznać bliżej narcystyczną Camille. Daję słowo, że uśmiałam się na filmie do łez, ale chyba tylko dlatego, że komizm dostrzegałam zupełnie gdzie indziej niż się większości wydawało, że powinien być.