Detektyw

Jak już się zdążyłam zorientować, to serialem Detektyw trzeba się koniecznie zachwycać, bo jak się ktoś nie zachwyca, to jest debilem nie ogarniającym zupełnie filozoficznych kontekstów. Otóż ja się nie zachwycam, mnie się nie podoba i powoli mam już dosyć tego widowiska. Mam takie wrażenie, że niektórzy uważają za wartościowe takie twory kultury, które wydają im się trudne i takie niezrozumiałe, bo wtedy można się snobować na bycie inteligentem. Detektyw idealnie trafia w gusta właśnie takiej widowni (czemu mam wrażenie, że to głównie młodzi mężczyźni z dużych miast, którzy chodzą w szarych swetrach i noszą okulary w czarnych oprawkach?). Niestety, z racji tego, że jestem zupełnie pozbawiona inteligenckich zapędów, nie kupuje tego widowiska.

Fabuła opiera się na przesłuchaniu dwóch byłych policjantów, którzy prawie dekadę temu prowadzili śledztwo w sprawie brutalnego morderstwa młodej kobiety w Luizjanie. Martin Hart i Rust Cohle (Woody Harrelson i Matthew McConaughey) rozstali się już ze swoim wydziałem, ale każdy z nich okazał chęć współpracy, ponieważ morderca, którego rzekomo przymknęli, znowu sieje popłoch. Przez większość czasu obserwujemy na ekranie wspominki poturbowanych przez życie mężczyzn w średnim wieku, którzy bardzo mało opowiadają o swoim słynnym śledztwie, ale dużo o swoich wzajemnych relacjach sprzed lat. Martin okazuje się bardzo typowym gliną, który dużo pije, zdradza żonę i ogólnie odreagowuje stresy policyjnej roboty, ale poza tym jest starym wyjadaczem i na służbie działa zazwyczaj karnie i przepisowo. Rust za to jest szalonym ekscentrykiem z bardzo bujną przeszłością, w której główne role odegrały narkotyki i śmierć dziecka. Życiowe blizny na duszy oraz leczenie w psychiatryku sprawiły nie tylko to, że Rust co chwila zawiesza się lub odpływa, ale także ma wyostrzoną intuicję i samoświadomość (głównie w kontekście ontologicznym). Niby para normalnych glin z nich była, takich co to sobie jeżdżą od jednego do drugiego śwadka i zbierają zeznania, a jednak coś było zupełnie inaczej. Jadąc sobie na przykład z partnerem samochodem, Rust wygłasza niepokojące monologi o tym czy jesteśmy i jak jesteśmy, oraz o tym jak nędzny jest człowieczy los. Jakby tego było mało, jego uszkodzony mózg produkuje tęczowe halucynacje. Takie atrakcje!

Widzowie zachwycają się mroczną atmosferą i głębią wywodów, no i trudno. Atmosfera jest rzeczywiście niepokojąco duszna, kwaśna i brudna jednocześnie, a bohaterowie i senna akcja sprawiają wrażenie jakby wszystko było zanurzone w mętnym, spowalniającym ruchy kisielu. Twórcy zapomnieli jednak o najważniejszym, czyli o akcji. Tak się w Detektywie skupiono na życiu i problemach pary policjantów, że można właściwe zapomnieć, że panowie prowadzili jakieś śledztwo. To nie kryminał tylko studium psychologiczne detektywa granego przez Matthew McConaughey.

A teraz wyznam wam szczerze, że chyba nikogo, poza Bradleyem Cooperem, nie nienawidzę tak bardzo jak tego amerykańskiego aktora. Mam wrażenie, że po tym jak schudł do roli filmowej, odkrył, że pozbywając się absurdalnej muskulatury, cherubinowych loczków i opalenizny, może dostać się do wyższej ligi aktorskiej. Teraz stał się aktorem ,,ambitnym” i gra popapranie psychiczne jakby każdą sceną walczył o Oscara. No masakra! Uważam, że krótkoręki i ptasiogłowy McConaughey ośmiesza się swoją rolą w Detektywie, który jest tak naprawdę słabą serialową wydmuszką i prawdziwą parodią Miasteczka Twin Peaks.