Chyba jak każdy, kto nie posiada potomstwa, jestem czasem ciekawa realiów tego obcego świata. Dlatego też popełniam czasem tak niewyobrażalne błędy jak wczoraj wieczorem, gdy radośnie zasiadłam do oglądania Sekstaśmy. No przecież nie może być aż tak źle. Oj, jednak może. Koszmar seansu nie wiązał się tylko z tym, że cały film jest jedną wielką antyreklamą produktów Apple (lub jak niektórzy wolą, lokowaniem produktów Apple; ja też uważam, że iPady i chmury są tu bardziej wyszydzane niż reklamowane i jakoś nie gonię do Apple Store po nowy model). Podczas oglądania tego wulgarnego potworka bardziej mnie zastanawiało to, dlaczego tak często pokazuje się małżeństwa z dziećmi jako kompletnie odmóżdżonych idiotów, a samo rodzicielstwo jako niemal heroiczny wyczyn. Pod tym względem Sekstaśma bardzo przypomina moją poprzednią najmniej ulubioną komedię rodzicielską, czyli Jak ona to robi? z S.J. Parker. Czyżby wszyscy dookoła, zachwalając pociążowy błogostan i istny raj na ziemi, jakim stał się ich dom po narodzinach upragnionego aniołka, nie mówili nam całej prawdy?
2 komentarzeTag: Greg Kinnear
Bohaterką tej komedii jest starzejąca się już, lecz urocza, nauczycielka Linda Sinclair (Julianne Moore), której nudne, do bólu przewidywalne i uporządkowane życie, nagle zmienia spotkanie z byłym uczniem. Do małego miasteczka w Pensylwanii, w którym mieszka i pracuje Linda, powraca z Nowego Yorku bardzo utalentowany Jason (Michael Angarano), który jest załamany brakiem perspektyw w zawodzie dramatopisarza. Pani profesor, jako że jest nauczycielem z powołania, szybko przechwytuje pierwsze efekty pracy młodego geniusza i jak można się domyśleć, dostrzega w nich skończone arcydzieło. A że jej zdanie podziela egzaltowany nauczyciel dramatu z tej samej szkoły (to w Stanach mają osobnych nauczycieli od dramatu?), przedstawienie pod tytułem Poczwarka, szybko przechodzi w stadium realizacji i ma być wystawione podczas corocznego szkolnego pokazu.