Marvel dla dorosłych podoba mi się znacznie bardziej niż plastikowo-lajkrowa papka dla dzieciaków. Z niewiadomych przyczyn kolorowi superbohaterowie, zamiast cieszyć oko i przywoływać miłe skojarzenia z dzieciństwem, zwyczajnie budzą we mnie agresję. Co innego jeśli chodzi o Daredevila, Jessikę Jones i zapewne kolejne zapowiadane produkcje Marvela dla widzów mających więcej niż piętnaście lat. Jak wiecie, serialowego Daredevila uwielbiam, nie tylko (ale głównie) ze względu na świetną rolę Charliego Coxa, i naprawdę bardzo się cieszę, że w Jessice udało się stworzyć podobnie mroczną i tajemniczą atmosferę. Znów mamy do czynienia z potężnymi, lecz też ludzkimi herosami i znów zaglądamy pod podszewkę nowojorskiej rzeczywistości, gdzie roi się od przestępców, dewiantów i złych mocy.
2 komentarzeTag: David Tennant
Spodziewałam się zwykłego przyjemnego romansu, ewentualnie z jakąś intrygą kryminalną w tle, a tu normalnie horror. Nie mogłam po tym spać, tak mnie ruszyło. Glorious 39 to film niespodziewanie dziwny, niepodobny do niczego, co widziałam do tej pory. Tej wciągającej i zakręconej fabuły długo nie można pozbyć się z głowy. Wielką atrakcją tego filmu jest oczywiście rola jedynej i niepowtarzalnej Romoli Garai, ale oprócz niej można tu podziwiać cały kwiat brytyjskiego aktorstwa. No prawdziwa uczta estetyczna z bardzo niepokojącym przesłaniem.
Komentarz
Gdybyście obejrzeli już wszystko i mieli po dziurki w nosie seriali (głównie brytyjskich) o małych sennych miasteczkach, w których ni stąd ni zowąd ktoś zabija młodą piękną dziewczynę z sąsiedztwa, to sięgnijcie po Broadchurch. Tutaj dla odmiany ktoś zamordował małego chłopca. Dalej opowieść toczy się już znanymi torami. Wciąż te same wariacje na temat miasteczka Twin Peaks. Coś jest takiego w tych małych zżytych ze sobą od pokoleń społecznościach, co każe filmowcom dopatrywać się w nich czegoś tajemniczego, czy wręcz demonicznego. W dodatku ciągle to chętnie oglądamy. Najwidoczniej, powodowani zazdrością i tęsknotą za sielskim życiem, chcemy by ktoś nas przekonał, że wcale nie jest tam tak pięknie jak może się wydawać (no poważnie, tylko na podstawie tego co oglądałam w te wakacje, można by pomyśleć, że zabite dechami mieściny mają większą przestępczość niż wielkie amerykańskie metropolie). Albo też, w głębi serca czujemy, że sytuacja, w której ludzie przyglądają się sobie z tak bliska nie może być korzystna dla ich psychiki.
3 komentarze
Zabierając się do oglądania tego serialu, byłam przekonana, że będzie to kolejne polityczne nudziarstwo, podobne do wielu innych tego typu brytyjskich produkcji (a powszechnie wiadomo, że brytyjskie thrillery polityczne są najnudniejsze na świecie, jeszcze nudniejsze niż amerykańskie, głównie dlatego, że występujący w nich aktorzy chodzą w takich samych garniturach i płaszczach, przez co widz szybko traci rozeznanie kto jest kim, co powoduje również utratę zainteresowania akcją). Po kilkunastu minutach byłam już zaintrygowana, ale głównie klimatem i tematem, które bardzo przypominają House of Cards. Szybko jednak okazało się, że Politician’s Husband to zupełnie inna bajka.