Jest to film o ojcostwie, o dojrzałości i poświęceniu, ale przede wszystkim o wspomnianym w tytule szczęściu. Dawno już nie pisałam o francuskich filmach, bo tak rzadko trafia się coś dobrego, ale ten komediodramat wart jest polecenia. Większość scen emanuje tu ciepłym poczuciem humoru, dialogi są świeże i ciekawe, a do tego nie ma szans na nudę, bo film ma bardzo dynamiczne tempo. Tym jednak, co najbardziej mi się tu spodobało, i przez co ciągle wracam do francuskich filmów, jest element zaskoczenia, sprawiający, że te niebanalne obrazy, nieco dziwne zwroty akcji, na długo zostają w pamięci.
SkomentujTag: Clémence Poésy
To było raczej do przewidzenia. Po skandynawskiej i amerykańskiej wersji kontrowersyjnego serialu, powstała wersja brytyjska i naprawdę każdej fabule życzę właśnie takiej drogi. Wraz z podróżą po krajach, opowieść o trupie złożonym z dwóch osobnych ciał zyskuje na atrakcyjności i choć przecież wiemy jak się ta opowieść zakończy, nadal możemy śledzić akcję z wielkim napięciem i (przynajmniej u mnie) z rosnącą fascynacją. Mimo że w każdej wersji nad wszystkim dominuje ciemna, chłodna atmosfera, to jednak mamy do czynienia ze znacznymi zmianami dostosowującymi fabułę do krajów, w których się toczy, a to już naprawdę ciekawie się ogląda.