Helix

Pojawienie się serialu Helix uratowało mi normalnie filmowo zimę. Gdy za oknem było straszliwie mroźno, mogłam sobie spokojnie siedzieć pod kocem i oglądać doktorów, którzy utknęli na Arktyce i walczą ze śmiertelnym, zmutowanym, kosmicznym wirusem. Kto by się przejmował, że jest -12, gdy ci biedacy na ekranie mają -50. A tak poważnie, to wszystkich zachęcam do oglądania Helixa, ponieważ to naprawdę świetna zabawa. Produkcja jest może skromna pod względem finansowym (raczej wnętrza się nie zmieniają i nie ma mega znanych aktorów), ale za to jest naprawdę bogata jeśli chodzi o sposoby na pobudzenie ciekawości widzów.

Zaczyna się to to niby niepozornie. Zespół amerykańskich super naukowców, walczących z epidemiami różnych chorób na całym świecie, jest wysyłany na stację badawczą na Arktyce, gdzie zaatakował nieznany wirus. Szef zespołu, dr Ferragut (Billy Campbell), ma dodatkową motywację do podróży, ponieważ jednym z pierwszych przypadków zachorowań jest jego własny brat Peter (Neil Napier). W podróży, oprócz młodych i zdolnych specjalistów, ma mu towarzyszyć również była żona Julia (Kyra Zagorsky), którą przed laty nakrył na zdradzie ze wspomnianym bratem. Zapowiada się melodramatycznie, jednak gdy ekipa pojawia się na Arktyce, szybko orientujemy się, że problemy sercowe zejdą na dalszy plan, ponieważ tutaj mamy do czynienie z prawdziwym, zagrażającym ludzkości kataklizmem. Wirus atakujący pracujących w stacji badawczej uczonych to wynalazek szalonych naukowców, zamieniający chorych w obdarzonych nadludzką siłą zombich. O stworzenie tego dziwu natury od początku podejrzewany jest dowodzący zespołem laborantów dr Hiroshi Hatake (Hiroyuki Sanada), ale zapewne sprawy nie są aż tak proste, wszystko bowiem ma tutaj drugie dno. Z każdym odcinkiem pojawiają się jakieś niespodzianki i niczego nie można być pewnym, a już na pewno nie tego, kto jest złym czy dobrym charakterem.

Helix ma sterylny, błękitny, halogenowy klimat typowych seriali medycznych, ale także aurę tajemniczości przypominającą mi serial Lost. Bardzo podoba mi się to, że co chwila mamy jakieś makabryczne niespodzianki: a to łyse wściekłe szczury, a to zamarznięte małpki, a to wreszcie wymiotowanie wirusem bezpośrednio do ust kolejnego nosiciela. Doskonale moim zdaniem został dobrany także podkład muzyczny. Te wesołe, ironiczne melodyjki świetnie kontrastują z tematyką produkcji.

Jeżeli chodzi o wątki osobiste poszczególnych postaci, to przyznam, że niekoniecznie mnie one interesują, poza oczywiście wszystkim co dotyczy doktora Hatake. To zapewne zasługa grającego go aktora, że Hatake wydaje mi się taki demoniczny i rozczulający jednocześnie. Ten mały Azjata jest bardzo przekonujący w roli dyrygującego wszystkimi wokół mistrza marionetek, a z każdym odcinkiem nabieram podejrzeń, że jego tajemnica jest tu jedyną, którą warto poznać.

Oglądajcie Helix, bo to naprawdę dobre Sci-Fi, mimo iż leci na kanale Syfy (czy was też bawi niezamierzony komizm tej nazwy?).